Siniša Stanković (1892–1974), velikan koji je svojim naučnim radom ostavio dubok trag na polju srpske i evropske biološke nauke, jedan od utemeljivača ekološkog pravca u biologiji, član Srpske akademije nauka i umetnosti, profesor Univerziteta u Beogradu, urednik naučnih časopisa, član redakcija i naučnih društava, bio je i svestrano angažovan političar i visoki funkcioner, predsednik Antifašističke skupštine narodnog oslobođenja Srbije, predsednik Prezidijuma Narodne skupštine Srbije, predsednik Akademijskog saveta Jugoslavije, a gajio je i posebnu ljubav prema muzici, svirao je flautu i bio član univerzitetskog kamernog muzičkog udruženja Collegium musicum.

Akademik Siniša Stanković rođen je 26. marta 1892. godine u Zaječaru od oca Đorđa i majke Drage. Osnovnu školu i prva dva razreda gimnazije završio je u Negotinu, a potom se 1906. godine preselio u Beograd gde je srednjoškolsko školovanje završio u Trećoj beogradskoj gimnaziji, 1910. godine. Školovanje je nastavio na Univerzitetu u Beogradu gde izučava zoologiju sa botanikom. Do izbijanja Prvog svetskog rata 1914. godine je apsolvirao, a po izbijanju svetskog rata prekida studije i stupa u srpsku vojsku kao dobrovoljac Dunavskog artiljerijskog puka, a zatim od kraja 1914. služi u Drugom pešadijskom puku „Knjaz Mihailo“ (Gvozdenom puku). U povlačenju srpske vojske i civila, preko Ohridskog jezera i zapadnog dela Makedonije dolazi u Solun, a zatim na ostrvo Krf odakle je sa grupom đaka i studenata 1915. godine prebačen u Francusku. U Francuskoj je nastavio studije i 1918. u Grenoblu, kod profesora zoologije Luja Ležea (Louis Leger), polaže diplomski ispit i završava studije. U Zoološkom zavodu u Grenoblu nastavio je specijalističke studije opšte i primenjene zoologije. Doktorski ispit iz zoologije polaže na Univerzitetu u Grenoblu, juna 1921. Tema doktorske teze bili su morfologija i ishrana mladunaca riba ciprinida, sistematika i distribucija nove vrste kokcidija, parazita slatkovodnih riba („Etude sur la morphologie et la nutrition des alevins de poissons cyprinides – these principale; Systematique et repartition des Coccidies des poissons d’eau douce – these complementaire“).

Po povratku u zemlju počinje da radi u Zoološkom zavodu Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu i priključuje se radu grupe naučnih radnika koji su se bavili proučavanjem živog sveta u našim vodama. Već je 1921. postavljen na mesto asistenta u Zoološkom zavodu, naredne godine unapređen je u docenta, a za dve godine u vanrednog profesora. Godine 1934. stekao je zvanje redovnog profesora zoologije, a 12. februara iste godine izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije. Za redovnog člana Srpske akademije nauka izabran je 2. marta 1946. godine na predlog Živojina Đorđevića, Milutina Milankovića, Ivana Đaje, Antuna Bilimovića i Vojislava Miškovića. Posle Drugog svetskog rata postavljen je za redovnog profesora Prirodno-matematičkog fakulteta i redovnu univerzitetsku nastavu je obavljao do 1962. godine.

Bio je član Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu, Slovenske akademije znanosti i umetnosti u Ljubljani, dopisni član Univerziteta u Grenoblu, Univerziteta „Sv. Kirilo i Metodije“ u Skoplju, Akademije nauke i umjetnosti Bosne i Hercegovine, član Sovjetske akademije nauka i Akademije nauka Bugarske, počasni doktor Univerziteta u Grenoblu i Nansiju, dopisni član Akademije u Nansiju i Masarikove akademiju u Pragu. Bio je predstavnik Jugoslavije u Međunarodnom društvu za teorijsku i primenjenu limnologiju, potpredsednik Međunarodnog limnološkog društva i član redakcije najpoznatijeg i najstarijeg limnološkog časopisa, Archiv fur Hydrobiologie. Bio je član Američkog društva za unapređenje nauke, Američkog ekološkog društva, Zoološkog društva Francuske, Čehoslovačke i mnogih drugih. Bio je urednik posebnih izdanja Instituta za ekologiju i biogeografiju SAN, jedan od osnivača Srpskog biološkog društva i njegov prvi predsednik i počasni predsednik Društva ekologa Jugoslavije. Bio je glavni i odgovorni urednik časopisa Arhiv bioloških nauka, osnivač i prvi urednik časopisa Ekologija, glavni urednik časopisa Dijalektika. Intenzivno je radio na uspostavljanju redovne nastave na fakultetima, na organizovanju naučnog rada i osnivanju naučnih institucija. Doprineo je osnivanju Zavoda za biologiju mora u Kotoru, Instituta za biologiju na poluostrvu Vranjini na Skadarskom jezeru, Zavoda za biologiju na Prirodno-matematičkim fakultetima u Sarajevu, Novom Sadu i Prištini. Nakon Drugog svetskog rata, okupivši sve tadašnje naučnike zainteresovane za savremena kretanja u biologiji, zajedno sa njima borio se protiv izolovanosti i zatvorenosti fakulteta i instituta, zalažući se za multidisciplinarno i interdisciplinarno povezivanje. U ovakvoj atmosferi i sa ovakvom idejom u okviru Srpske akademije nauka je 31. maja 1947. godine formiran Institut za ekologiju i biogeografiju, čiji je prvi upravnik i višegodišnji direktor bio prof. Siniša Stanković. Spajanjem Instituta za ekologiju i biogeografiju i Instituta za fiziologiju razvića, genetiku i selekciju 1956. nastao je Biološki institut, čiji je dugogodišnji direktor takođe bio prof. Stanković. Biološki institut je 1968. prvo promenio ime u Institut za biološka istraživanja, da bi 1974. dobio sadašnji naziv Institut za biološka istraživanja „Siniša Stanković“ u čast svome osnivaču i dugogodišnjem direktoru i vizionaru, izuzetnom naučniku i profesoru akademiku Siniši Stankoviću.

Razvoj bioloških nauka kod nas nije moguće odvojiti od imena prof. Siniše Stankovića. Njegova reč, teorijska misao, način definisanja naučne problematike i nastojanja na proučavanju života kao jedinstvene i nedeljive celine, široko su prihvatani i, istovremeno, bili su vodilja za širok krug njegovih sledbenika i učenika. Prof. Stanković je bio istaknuti pedagog, plodan pisac udžbenika, naučnih radova, popularizator nauke, jedan od vodećih neimara celokupnog posleratnog razvitka bioloških nauka kod nas. Izdvojićemo knjigu Okvir Života, obajvljenu 1933. godine, u kojoj iznosi osnovna načela ekologije, vizionarski predviđa probleme današnjice i izražava ono što kod nas termin „životna sredina“ podrazumeva. Ova knjiga, mada popularno pisana, sadrži osnovne postavke ekologije kao naučne discipline. U udžbeniku Ekologija životinja (1962), koji po svom sadržaju, materijalu i načinu na koji je pisan,daleko prevazilazi okvire univerzitetskog udžbenika, Siniša Stanković je izneo ideju postepene promenljivosti uslova sredine i zajednica niz rečni tok (umesto do tada opšteprihvaćene teorije o podeljenosti tekućih voda na sektore), koji je znatno kasnije, 1980. godine, od američkih naučnika, publikovana kao čuveni koncept „Rečnog kontinuuma“ – “River Continuum Concept” – Vannote et al., (1980).